Ήθελα να αφήσω το όνομα μου μες την παλάμη σου. Αυτό θα ήταν κάτι σαν δώρο για την γνωριμία μας.
Έλα τώρα να αναγραμματίσουμε ό,τι για χρόνια έμεινε ίδιο κι απαράλλαχτο. Βλέπεις, άλλο δεν έμαθα παρά να ξοδεύομαι σε μεταφορές και παρομοιώσεις. Οι λέξεις μου παραπαίουν. Κι όποτε καταφέρω κάτι να συντάξω γίνεται λεπίδα που ματώνει. Νομίζω πως ακόμη και οι όροι της ευτυχίας στέκουν ανήμποροι μπροστά στη μοναξιά μου.
Τα μικρά χαρτιά δεν ωφελούν. Ψάχνω ήρωες από χαρτί, γιατί το δέρμα, όσο να πεις, προκαλείς δέος! Μην το αρνείσαι! Άραγε, πόσο απέχει το δέος απ' τον φόβο; Δεν αντέχεται μια τέτοια ζωή. Έσφαλα, ναι. Μα υποψιάζομαι πως κι ένας δολοφόνος ψίχουλα αγάπης γυρεύει. Δε φταίνε πάντα οι ακάλεστοι στα δείπνα της ζωής. Φταίνε κι εκείνοι που δεν θέλησαν να δουν πιο πέρα απ' την άκρη της λαμπρής ευωχίας τους.
Νίκου Διακογιάννη
εκδόσεις ερωδιός
Και από τα δικά μου αγαπημένα το συγκεκριμένο απόσπασμα. Ευχαριστώ από καρδιάς, Δημήτρη μου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή