Η Ελλάδα του νότου

           

           Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς τι σχέση μπορεί να έχει μια χειμωνιάτικη νύχτα του Γενάρη του 1813 στην Οδησσό και μια ανοιξιάτικη νύχτα του Μάρτη του 1953 στην Αθήνα; Εκ πρώτης όψεως καμία. Κι όμως πίσω από το πέπλο της νύχτα δόθηκαν οι πιο φωτινές υποσχέσεις για το Έθνος που σημάδεψαν τη σύγχρονη Ιστορία του.

            Δεκέμβριος του 1813 στο σπίτι του Σκουφά από την Άρτα στην Οδησσό, τρείς άντρες, ο Σκουφάς, ο Τσακάλωφ από τα Γιάννενα και ο Ξάνθος από την Πάτρα δίνουν τον όρκο " να συντρέξουν με το νου, την καρδιά και το σώμα εις την ελευθερία της πατρίδος ει δε άλλως το αίμα τους να χυθεί ως οίνος και το σώμα τους, η μη αξιούμενον ταφής, να γίνει βορά των θηρίων και των όρνεων ". Η "Φιλική Εταιρία" ήταν πια γεγονός.

            Αθήνα του 1953 στο σπίτι του καθηγητή Γεράσιμου Κονιδάρη στην Ασκληπιού 36β δόθηκε ο όρκος για τη σύσταση της Εθνικής Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών ( Ε.Ο.Κ.Α ).          

" Ορκίζομαι στο όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος να φυλάξω θυσιάζων και την ιδίαν μου ζωή, υποφέρων και τα πιο σκληρά βάσανα, μυστικόν πάν ό,τι γνωρίζω και θέλω ακούσην δια την υπόθεσην της Ενώσεως της Κύπρου. Θα υπακούω δε τυφλώς εις τας εκάστοτε διδομένας μοι σχετικάς επιταγάς. "

            Κάπου εκεί, στην έναρξη των δύο αγώνων, αρχίζει να χάνεται η πραγματικότητα μέσα στο θαύμα προκαλώντας το δέος για αυτά που σήμερα φαντάζουν μακρινά. Έτσι η μνήμη αναβαπτιζόμενη μέσα στα γεγονότα ψάχνει να βρει τη χαμένη μας υπόσταση. Ψάχνει να βρει τις ρίζες που στηρίχθηκαν οι τιτάνιοι αυτοί αγώνες. Ψάχνει να βρει τις αξίες και τα ιδανικά που σήμερα φαντάζουν ξένα.

            Οι Έλληνες και στους δύο αγώνες δεν είχαν στρατιωτική παιδεία, είχαν όμως να επιδείξουν στρατιωτικά ανδραγαθήματα που τα θαυμάζει και ο πιο σύγχρονος στρατός. Τα ανδραγαθήματα όμως αυτά ήταν αποτέλεσμα της υπέρβασης των αδυναμιών των Ελλήνων. Η υπέρβαση αυτή που γίνεται πολλές φορές στην ελληνική ιστορία, είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων.    

            Πρωταρχικό ρόλο για την επιβίωση, πρώτα, των υποδούλων και μετά για την αποτίναξη του Τουρκικού ζυγού έπαιξε η Ορθόδοξη Εκκλησία. Ίσως κανένας λαός δε συναίδεσε τους αγώνες του για την επιβίωση του με την πίστη του στο Θεό.

            Ο Πατριάρχης Γεννάδιος την επομένη της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης ξεκινά την προετοιμασία για την Εθνεγερσία. Στην Κύπρο ο Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός και οι τρεις Μητροπολίτες απαγχονίζονται στις 9 Ιουλίου 1821 για να ανασταλεί η Επανάσταση που ετοιμαζόταν στην Κύπρο. Αργότερα η Εθναρχούσα Εκκλησία διοργανώνει το Ενωτικό Δημοψήφισμα στις 15 Ιανουαρίου 1950 που είχε αποτέλεσμα το 96% του πληθυσμού να ζητήσει από τους Άγγλους την Ένωση της Μεγαλονήσου με τον Ελλαδικό Μητρικό κορμό.

            " Όταν επιάσαμε τα όπλα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και ύστερα υπέρ Πατρίδος ...;" θα πει ο Κολοκοτρώνης το 1838 στην Πνύκα και ο Οδυσσέας Ανδρούτσος καλώντας το υπόδουλο Έθνος στον Αγώνα θα πει: "Οι εκκλησιές μας γενήκανε τζαμιά κι αχούρια των Τούρκων. Στα άρματα αδέλφια ή να ξεσκλαβωθούμε ή όλοι να πεθάνουμε και βέβαια καλύτερο θάνατο δεν μπορεί να προτιμήσει κάθε Χριστιανός και Έλληνας".

            Είναι η ίδια αυτή πίστη που ένα σχεδόν αιώνα αργότερα θα παρακινήσει τον Κυριάκο Μάτση να πει: " Υπέστημεν δοκιμασίας αλλά ο Θεός μας εβοήθησε. Εξήσκησαν τρομεράς πιέσεις σε μας παντός είδους. Πάντως επείραν μαθήματα Ελληνικής ψυχής και το ομολόγησαν".

            Οι Έλληνες είναι σίγουροι γιατί αγωνίζονται και ξέρουν ποιόν έχουν στο πλευρό τους. Ο Κολοκοτρώνης πολλές φορές έλεγε: "Ο Θεός υπέγραψε την Ελευθερία της πατρίδας και δεν παίρνει πίσω την υπογραφή του".

            Αυτό το Θεό δοξολογούσαν τα παιδιά της Κύπρου κατά τον αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. στα Φυλακισμένα Μνήματα. Τον ευχαριστούσαν για την τιμή που τους έκανε να θυσιαστούν για την Ελευθερία και την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.Ο 17χρονος Ευαγόρας Παλληκαρίδης δεν ανέβαινε στην αγχόνη αν δεν είχε στο λαιμό του, το σταυρό του.

            Η συνείδηση εύκολα μπορεί ν'αποκοιμηθεί μετά από τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς. Η συνείσηση μένει ξύπνια μόνο όταν τροφοδοτείται. Και η τροφοδοσία αυτή γίνεται με τα κολυβογράμματα του Κρυφού Σχολειού. Εκεί τα Ελληνόπουλα βαπτίζονται κάτω από το αχνό φως του καντηλιού, στην κολυμβήθρα της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού.

            "Μόνο ωσάν εμάθαμε τα πρώτα γράμματα και είδαμε ποιους είχαμε προγόνους, θελήσαμε να τους μοιάσουμε και αναλάβαμε τον αγώνα" , θα ομολογήσει ο Γέρος του Μοριά, δίνοντας έτσι το στίγμα της παιδείας στην Επανάσταση.

            Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Ρήγας Βελεστινλής, ο Καρατζάς και άλλοι Λόγιοι της εποχής προετοιμάζουν το έδαφος για τον Αγώνα οραματιζόμενοι το αύριο του Ελληνισμού. Μέσα από τον αγώνα θα ξεπηδήξει ο Διονύσιος Σολωμός με τον "Ύμνο εις την Ελευθερία" που ο Έλληνας θα τον πάρει και θα τον κάνει Εθνικό του Ύμνο.

            Οι μαθητές στην Κύπρο αρνούνται πεισματικά να μάθουν Αγγλικά στα σχολεία και εμμένουν με δέος στην Ελληνική γλώσσα και στην Ιστορία των προγόνων τους. Ήταν αυτή η Ιστορία με τους Μαραθονομάχους και τους τριακόσους των Θερμοπυλών που έστελνε καθημερινά τα σαλπίσματα της για νέες θυσίες.

"Κάλλιονε μιας ώρας Ελεύθερη Ζωή

παρά σαράντα χρόνους σκλαβιά και φυλακή"

έγραψε ο Ρήγας Φεραίος στο Θούριο του,

"Θα πάρω μιαν ανηφοριά

Θα πάρω μονοπάτια

να βρω τα σκαλοπάτια

που πάν στη Λευτεριά"

θα γράψει ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης αργότερα.Αυτός ήταν ο πόθος των αγωνιστών. Η στιγμή, η ώρα της Λευτεριάς για την Πατρίδα έστω κι αν οι ίδιοι δεν θα προλάβαιναν να τη ζήσουν θυσιαζόμενοι στο βωμό της για τις επόμενες γεναιές.

            Γνωρίζανε όμως και η γενιά του '21 και η γενιά του '55 τη σχέση που είχαν με την Πατρίδα. Η Πατρίδα γι αυτούς πέρα από τον τόπο κατοίκησης τους ήταν συνδεδεμένη με την ίδια την ύπαρξη τους, με την ταυτότητα τους.Πατρίδα ήταν ο θεμέλιος λίθος των πιστεύω και των ιδανικών τους.         

            Γι αυτή την Πατρίδα, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, πολιορκώντας την Ακρόπολη προτίμησε να δανίσει βόλια στους Τούρκους να τον πολεμήσουν, παρά να τους παρακολουθεί πριν τη μάχη να χαλούν τον παρθενώνα για να βγάλουν το μολύβι από τους κίονες.

            "Το κελί μου εβρίσκεται ακριβώς απέναντι από του Ζάκου και του Χαρίλαου Μιχαήλ.Τραγουδούμε πατριωτικά τραγούδια γιατί πάσχουμε για την Πατρίδα" , γράφει ο Ιάκωβος Πατάτσος και ανυψώνει την πατρίδα σε στοιχείο ύπαρξης και όχι χώρο ύπαρξης.

            Δυστυχώς και οι δύο αγώνες συναντόνται και στο τέλος τους. Η Εθνεγερσία του '21 δεν κατέλειξε στο στόχο της, την απελευθέρωση όλης της Ελλάδας. Η Ελλάδα για να πάρει τη σημερινή γεωραφική της έκταση χρειάστηκαν πολλοί αιματηροί αγώνες, όπως το 1864 για την Ένωση των Επτανήσων και το 1881 για τη Θεσσαλία και την Άρτα. Όπως και οι αγώνες του 1912-13 για την απελευθέρωση της Ηπείρου, της Μακεδονίας, της Θράκης και της Κρήτης.

            Ο αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α. το '55 ξεκίνησε για την απελευθέρωση της Κύπρου από τους Άγγλους και την Ένωση της με τη Μάνα Ελλάδα. Τελικά κατέληξε στην ψευδεπίγραφη ανεξαρτησία του 1960 που οδήγησε στην Τουρκική Εισβολή και την κατάληψη του 37% της Κυπριακής γης.

            Γι' αυτή την υπέροχη Ορθόδοξη Πατρίδα μας, αγωνίστηκαν με Ακάθιστους Ύμνους και Ακριτικά τραγούδια οι κάτοικοι της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με τραγούδια κλεφτουριάς οι αγωνιστές του '21 και με θούρια Λευτεριάς και Ύμνους για την Ελλάδα οι αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α.

            Για να συναντήσουμε όλους αυτούς και να αναστήσουμε πλέον το Έθνος πρέπει να περάσουμε όπως γράφει ο "αγράμματος" καθηγητής Μακρυγιάννης στα Απομνημονεύματα του από το "Εγώ" στο "Εμείς". Μόνο τότε θα μπορέσουμε όλοι μαζί να αναστήσουμε αυτή την Πατρίδα. Πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι μόνο έτσι θα συναντηθούμε και πάλι στο διάβα της Ιστορίας με τους ήρωες του '21 και του '55.

            Θα τους εξηγήσουμε τότε ότι μπορεί να " άργειε νάλθη εκείνη μέρα και ήταν όλα σιωπηλά γιατί τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά", το δέντρο όμως της Λευτεριάς δεν αποξηράνθηκε. Δεν αποξηράνθηκε γιατί ποτίστηκε με το δικό τους αίμα.

            Θα τους πούμε τότε ξεκάθαρα ότι Απ' τα δικά μας κόκκαλα βγαλμένη θα υποδεχθούμε ξανά τη Λευτεριά σαν και πρώτα ανδρειωμένη και θα την προσφωνήσουμε όπως αυτοί μας έμαθαν : "Χαίρε ω Χαίρε Ελευθεριά".

                                                                                                   Πηγή : Kalnterimi.pblogs.gr

Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, τὸ Μέγα Μυστήριον

Μυστήριο ξένον, λέγει ὁ Ὑμνωδός, τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, τὸ νὰ γεννηθῆ σὰν ἄνθρωπος, ὄχι κανένας προφήτης, ὄχι κανένας ἄγγελος, ἄλλα ὁ ἴδιος ὁ Θεός! Ὁ ἄνθρωπος, θὰ μποροῦσε νὰ φθάσει σὲ μία τέτοια πίστη; Οἱ φιλόσοφοι καὶ οἱ ἄλλοι τετραπέρατοι σπουδασμένοι ἤτανε δυνατὸ νὰ παραδεχθοῦν ἕνα τέτοιο πράγμα; Ἀπὸ τὴν κρισάρα τῆς λογικῆς τους δὲν μποροῦσε νὰ περάσει ἢ παραμικρὴ ψευτιά, ὄχι ἕνα τέτοιο τερατολόγημα! Ὁ Πυθαγόρας, ὁ Ἐμπεδοκλῆς κι ἄλλοι τέτοιοι θαυματουργοί, ποὺ ἤτανε καὶ σπουδαῖοι φιλόσοφοι, δὲ μπορέσανε νὰ τοὺς κάνουνε νὰ πιστέψουνε κάποια πράγματα πολὺ πιστευτά, καὶ θὰ πιστεύανε ἕνα τέτοιο τερατολόγημα; Γι᾿ αὐτὸ ὁ Χριστὸς γεννήθηκε ἀνάμεσα σὲ ἁπλοὺς ἀνθρώπους, ἀνάμεσα σὲ ἀπονήρευτους τσοπάνηδες, μέσα σε μία σπηλιά, μέσα στὸ παχνί, ποὺ τρώγανε τὰ βόδια.

Κανένας δὲν τὸν πῆρε εἴδηση, μέσα σε ἐκεῖνον τὸν ἀπέραντο κόσμο, ποὺ ἐξουσιάζανε οἱ Ῥωμαῖοι, γιὰ τοῦτο εἶχε πεῖ ὁ προφήτης Γεδεών, πὼς θὰ κατέβαινε ἥσυχα στὸν κόσμο, ὅπως κατεβαίνει ἡ δροσιὰ ἀπάνω στὸ μπουμπούκι τοῦ λουλουδιοῦ, «ὡς ὑετὸς ἐπὶ πόκον». Ἀνάμεσα σὲ τόσες μυριάδες νεογέννητα παιδιά, ποιὸς νὰ πάρει εἴδηση τὸ πιὸ πτωχὸ ἀπὸ τὰ πτωχά, ἐκεῖνο ποῦ γεννήθηκε ὄχι σὲ καλύβι, ὄχι σὲ στρούγκα, ἀλλὰ σὲ μία σπηλιά; Καὶ κείνη ξένη, γιατὶ τὴν εἴχανε οἱ τσομπαναρέοι νὰ σταλιάζουνε τὰ πρόβατά τους.

Τὸ «ὑπερεξαίσιον καὶ φρικτὸν μυστήριο» τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ ἔγινε τὸν καιρὸ ποὺ βασίλευε ἕνας μοναχὰ αὐτοκράτορας ἀπάνω στὴ γῆ, ὁ Αὔγουστος, ὁ ἀνιψιὸς τοῦ Καίσαρα, ὕστερα ἀπὸ μεγάλη ταραχὴ καὶ αἱματοχυσία ἀνάμεσα στὸν Ἀντώνιο ἀπὸ τὴ μία μεριά, καὶ στὸν Βροῦτο καὶ τὸν Κάσσιο ἀπὸ τὴν ἄλλη. Τότε γεννήθηκε κι ὁ ἕνας καὶ μοναχὸς πνευματικὸς βασιλιάς, ὁ Χριστός. Κι᾿ αὐτὸ τὸ λέγει ἡ ποιήτρια Κασσιανὴ στὸ δοξαστικὸ ποὺ σύνθεσε, καὶ ποὺ τὸ ψέλνουνε κατὰ τὸν Ἑσπερινὸ τῶν Χριστουγέννων: «Αὐγούστου μοναρχήσαντος ἐπὶ τῆς γῆς, ἡ πολυαρχία τῶν ἄνθρωπων ἐπαύσατο. Καὶ Σοῦ ἐνανθρωπήσαντος ἐκ τῆς ἁγνῆς ἡ πολυθεΐα τῶν εἰδώλων κατήργηται. Ὑπὸ μίαν βασιλείαν ἐγκόσμιον αἱ πόλεις γεγένηνται. Καὶ εἰς μίαν δεσποτείαν Θεότητος τὰ ἔθνη ἐπίστευσαν...».

Τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ τὴν προφητέψανε οἱ Προφῆτες. Πρῶτος ἀπ᾿ ὅλους τὴν προφήτεψε ὁ πατριάρχης Ἰακώβ, τὴ μέρα ποὺ εὐλόγησε τοὺς δώδεκα υἱούς του, καὶ εἶπε στὸν Ἰούδα «δὲν θὰ λείψει ἄρχοντας ἀπὸ τὸν Ἰούδα μήτε βασιλιὰς ἀπὸ τὸ αἷμά του, ὡς ποὺ νὰ ἔλθει ἐκεῖνος, γιὰ τὸν ὁποῖον εἶναι γραμμένο νὰ βασιλεύει ἀπάν᾿ ἀπ᾿ ὅλους, κι αὐτὸν τὸν περιμένουμε ὅλα τὰ ἔθνη». Ὡς τὸν καιρὸ ποὺ γεννήθηκε ὁ Χριστός, οἱ Ἰουδαῖοι, τὸ γένος τοῦ Ἰούδα, εἴχανε ἄρχοντες, δηλαδὴ κριτὲς καὶ ἀρχιερεῖς, ποὺ ἤτανε κ᾿ οἱ πολιτικοὶ ἄρχοντές τους. Ἀλλὰ τότε γιὰ πρώτη φορὰ ἔγινε ἄρχοντας τῆς Ἰουδαίας ὁ Ἡρώδης, ποὺ ἤτανε ἐθνικὸς καὶ ἔβαλε ἀρχιερέα τὸν Ἀνάνιλον «ἀλλογενῆ», ἐνῶ οἱ ἀρχιερεῖς εἴχανε πάντα μητέρα Ἰουδαία. Τελευταῖος Ἰουδαῖος ἀρχιερεὺς στάθηκε ὁ Ὑρκανός. Καὶ οἱ ἄλλοι προφῆτες προφητέψανε τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, προπάντων ὁ Ἡσαΐας. Τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ τὴ λένε οἱ ὑμνωδοὶ «τὸ πρὸ αἰώνων ἀπόκρυφον καὶ Ἀγγέλοις ἄγνωστον μυστήριον», κατὰ τὰ λόγια του Παύλου ποὺ γράφει: «Ἐμοὶ τῷ ἐλαχιστοτέρῳ πάντων τῶν ἁγίων ἐδόθη ἡ χάρις αὐτὴ ἐν τοῖς ἔθνεσιν εὐαγγελίσασθαι τὸν ἀνεξιχνίαστον πλοῦτον τοῦ Χριστοῦ καὶ φωτίσαι πάντας τίς ἡ οἰκονομία τοῦ μυστηρίου τὸν ἀποκεκρυμμένου ἀπὸ τῶν αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ, τῷ τὰ πάντα κτίσαντι διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα γνωρισθῇ νῦν ταῖς ἀρχαῖς καὶ ταῖς ἐξουσίαις ἐν τοῖς ἐπουρανίοις διὰ τῆς ἐκκλησίας ἡ πολυποίκιλος σοφία τοῦ Θεοῦ» (Ἐφεσ. γ´ 8-10). Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέγει, πὼς αὐτὸ τὸ μυστήριο δὲν τὸ γνωρίζανε καθαρὰ καὶ μὲ σαφήνεια οὔτε οἱ Ἄγγελοι, γι᾿ αὐτὸ ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ μὲ τρόμο τὸ εἶπε στὴν Παναγία. Καὶ στοὺς Κολασσαεῖς γράφοντας ὁ θεόγλωσσος Παῦλος, λέγει: «Τὸ μυστήριον τὸ ἀποκεκρυμμένον ἀπὸ τῶν αἰώνων καὶ ἀπὸ τῶν γενεῶν, νυνὶ ἐφανερώθη τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ, οἷς ἠθέλησε ὁ Θεὸς γνωρίσαι τὶς ὁ πλοῦτος, τῆς δόξης τοῦ μυστηρίου τούτου ἐν τοῖς ἔθνεσιν, ὃς ἐστὶ Χριστὸς ἐν ἡμῖν ἡ ἐλπὶς τῆς δόξης». Λέγει, πῶς φανερώθηκε αὐτὸ τὸ μυστήριο στοὺς ἁγίους, ποὺ θέλησε ὁ Θεὸς νὰ τὸ μάθουνε, καὶ αὐτοὶ θὰ τὸ διδάσκανε στὰ ἔθνη; στοὺς εἰδωλολάτρες, ποὺ προσκυνούσανε γιὰ θεοὺς πέτρες καὶ ζῶα καὶ διάφορα ἀλλὰ κτίσματα.

Ἑξακόσια χρόνια πρὸ Χριστοῦ ὁ βασιλιὰς Ναβουχοδονόσορ εἶδε στὸ Ὄνειρό του, πὼς βρέθηκε μπροστά του ἕνα θεόρατο φοβερὸ ἄγαλμα, καμωμένο ἀπὸ χρυσάφι, ἀσήμι, χάλκωμα, σίδερο καὶ σεντέφι: Κι ἄξαφνα ἕνας βράχος ξεκόλλησε ἀπὸ ἕνα βουνὸ καὶ χτύπησε τὸ ἄγαλμα καὶ τό ῾κανε σκόνη. Καὶ σηκώθηκε ἕνας δυνατὸς ἄνεμος καὶ σκόρπισε τὴ σκόνη, καὶ δὲν ἀπόμεινε τίποτα. Ὁ βράχος ὅμως ποὺ τσάκισε τὸ ἄγαλμα ἔγινε ἕνα μεγάλο βουνό, καὶ σκέπασε ὅλη τη γῆ. Τότε ὁ βασιλιὰς φώναξε τὸν προφήτη Δανιὴλ καὶ ζήτησε νὰ τοῦ ἐξήγησει τὸ ὄνειρο.

Κι ὁ Δανιὴλ τὸ ἐξήγησε καταλεπτῶς, λέγοντας πὼς τὰ διάφορα μέρη τοῦ ἀγάλματος ἤτανε οἱ διάφορες βασιλεῖες, ποὺ θὰ περνούσανε ἀπὸ τὸν κόσμο ὕστερα ἀπὸ τὸν Ναβουχοδονόσορα καὶ πὼς στὸ τέλος ὁ Θεὸς θὰ ἀναστήσει κάποια βασιλεία ποὺ θὰ καταλύσει ὅλες τὶς βασιλεῖες, ὅπως ὁ βράχος ποὺ εἶχε δεῖ στὸ ἐνύπνιό του ἐξαφάνισε τὸ ἄγαλμα μὲ τὰ πολλὰ συστατικά του: «Καὶ ἐν ταῖς ἡμέραις τῶν βασελέων ἐκείνων, ἀναστήσει ὁ Θεὸς τοῦ οὐρανοῦ βασιλείαν, ἥτις εἰς τοὺς αἰῶνας οὐ διαφθαρήσεται», «κάποιο βασίλειο, λέγει, ποὺ δὲν θὰ καταλυθεῖ ποτὲ στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων».

Αὐτὴ ἡ βασιλεία ἡ αἰώνια, ἡ ἄφθαρτη, εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, ἡ βασιλεία τῆς ἀγάπης στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ ἱδρύθηκε μὲ τὴν ἁγία Γέννηση τοῦ Κυρίου ποὺ γιορτάζουμε σήμερα. Καὶ ἐπειδὴ εἶναι τέτοια βασιλεία, γι᾿ αὐτὸ θὰ εἶναι αἰώνια, γι᾿ αὐτὸ δὲν θὰ χαλάσει ποτέ, ὅπως γίνεται μὲ τὶς ἄλλες ἐπίγειες καὶ ὑλικὲς βασιλεῖες. Ὅπως ὁ βράχος μεγάλωνε κι ἔγινε ὄρος μέγα καὶ σκέπασε τὴ γῆ, ἔτσι καὶ τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου ξαπλώθηκε σ᾿ ὅλη τὴν οἰκουμένη, μὲ τὸ κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων: « Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν, καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ῥήματα αὐτῶν».

Ὥστε βγῆκε ἀληθινὴ ἡ ἀρχαιότερη προφητεία τοῦ Ἰακώβ, πὼς σὰν πάψει ἡ ἐγκόσμια ἐξουσία τῶν Ἰουδαίων, θὰ ἔρθει στὸν κόσμο ἐκεῖνος ποὺ προορίστηκε, «ἡ προσδοκία τῶν ἐθνῶν».

Σημείωσε πὼς οἱ Ἑβραῖοι πιστεύανε πὼς ἡ φυλή τους μονάχα ἦταν βλογημένη, καὶ πὼς ὁ Θεὸς φρόντιζε μονάχα γι᾿ αὐτή, καὶ πὼς οἱ ἄλλοι λαοί, «τὰ ἔθνη», ἦταν καταραμένα καὶ μολυσμένα κι ἀνάξια νὰ δεχτοῦν τὴ φώτιση τοῦ Θεοῦ. Λοιπὸν εἶναι παράξενο νὰ μιλᾶ ἡ προφητεία τοῦ Ἰακὼβ γιὰ τὰ ἔθνη, γιὰ τοὺς εἰδωλολάτρες θὰ περιμένουν τὸν Μεσσία νὰ τοὺς σώσει καὶ μάλιστα νὰ μὴ λέει κἂν πὼς τὸν ἀναμενόμενο Σωτῆρα τὸν περιμένανε οἱ Ἰουδαῖοι μαζὶ μὲ τὰ ἔθνη, ἀλλὰ νὰ λέει πὼς τὸν περιμένανε μονάχα οἱ ἐθνικοί: «καὶ αὐτὸς προσδοκία ἐθνῶν». Ὅπως κι ἔγινε. Γιατί, τὴ βασιλεία ποὺ ἵδρυσε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο, τὴ θεμελίωσαν μὲν οἱ ἀπόστολοι, ποὺ ἦταν Ἰουδαῖοι, ἀλλὰ τὴν ξαπλώσανε καὶ τὴν στερεώσανε μὲ τοὺς ἀγῶνες τους καὶ μὲ τὸ αἷμα τοὺς οἱ ἄλλες φυλές, «τὰ ἔθνη».

Εἶναι ὁλότελα ἀκατανόητο, γιὰ τὸ πνεῦμα μας, τὸ ὅτι κατέβηκε ὁ Θεὸς ἀνάμεσά μας σὰν ἄνθρωπος συνηθισμένος καὶ μάλιστα σὰν ὁ φτωχότερος ἀπὸ τοὺς φτωχούς. Αὐτὴ τὴ μακροθυμία μονάχα ἅγιες ψυχὲς εἶναι σὲ θέση νὰ τὴ νιώσουνε ἀληθινά, καὶ νὰ κλάψουνε ἀπὸ κατάνυξη.

Κάποιοι, μ᾿ ὅλα αὐτὰ ποὺ εἴπαμε, δὲν θὰ νιώσουμε τίποτα ἀπὸ τὸ Μυστήριο, ποὺ γιορτάζουμε. Σ᾿ αὐτούς, ἐγὼ ὁ τιποτένιος, δὲ μπορῶ νὰ πῶ τίποτα. Μοναχὰ θὰ τοὺς θυμίσω τὰ αὐστηρὰ λόγια ποὺ γράφει στὴν ἐπιστολή του ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής, ὁ ἀγαπημένος μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ, κι᾿ ὁ θερμότατος κήρυκας τῆς ἀγάπης: «Πᾶν πνεῦμα, ὃ ὁμολογεῖ Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστι. Καὶ πᾶν πνεῦμα, ὃ μὴ ὁμολογεῖ Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἐστίν. Οὗτος ἐστὶν ἀντίχριστος».

                                                                                   Φώτης Κόντογλου

                                                            από την ιστοσελίδα http://users.uoa.gr/~nektar/

Σκοπός

        Κατά μία πολύ ελαφρότερη αναλογία, εμείς επωφελούμαστε ("επιβιώνουμε") κατά τη διάρκεια της ημέρας ή τα παρατάμε ("χανόμαστε") ανάλογα με το βαθμό της αφοσίωσης και της αποφασιστικότητας που έχουμε απέναντι σε έναν συγκεκριμένο στόχο. Όταν ζεις με σκοπό οι περισπασμοί της καθημερινότητας εκμηδενίζονται : η απουσία σκοπού επιτρέπει στους περισπασμούς να παραγκωνίσουν εκείνο στο οποίο θα έπρεπε να εστιάσουμε. Όπως κι αν τους ονομάζει κανείς, στόχους, σκοπούς, όνειρα ή καθήκοντα, έχει ζωτική σημασία να διαθέτουμε ένα καθημερινό πλάνο, ενταγμένο στο ευρύτερο σχέδιο μας : μια λίστα εργασιών συνδεδεμένη με τους στόχους μας. Το κίνητρο να επιδιώξουμε την εκπλήρωση αυτών των στόχων είναι εκείνο που μας κρατάει ζωντανούς και υγιείς.

                                                                                             Kenneth J. Lodi
                                                                              "Αξιοποιήστε τις δυνατότητες σας"

Ευθύνη

Σε εκείνο το σεμινάριο που παρακολούθησα όταν ήμουν δεκαοχτώ, ο ομιλητής ρώτησε, «Ποιο είναι το ποσοστό αμοιβαίας ευθύνης που έχετε για να κάνετε μια σχέση να πετύχει;». Ήμουν έφηβος, και τόσο σοφός στους δρόμους της πραγματικής αγάπης. Φυσικά, είχα όλες  τις απαντήσεις.

                «Πενήντα / πενήντα!» ξεφούρνισα. Ήταν τόσο προφανής η απάντηση : και τα δύο άτομα θα πρέπει να είναι πρόθυμα να μοιράζονται την ευθύνη ισότιμα αλλιώς ένας από τους δύο θα είναι ριγμένος.

                «Πενήντα ένα/σαρανταεννιά», φώναξε κάποιος άλλος.

                Ο εκπαιδευτής στράφηκε στο τρίποδο και έγραψε 100/0 πάνω στο χαρτί με μεγάλα μαύρα γράμματα, «Θα πρέπει να είστε πρόθυμοι να δίνετε το 100 τοις εκατό χωρίς να έχετε καμία προσδοκία ότι θα λάβετε κάτι ως ανταπόδοση», είπε κείνος. «Μόνο όταν είστε πρόθυμοι να αναλάβετε το 100% της ευθύνης για την επιτυχία της σχέση, θα πετύχει αυτή. Διαφορετικά, μια σχέση που αφήνεται στην τύχη, πάντα θα είναι ευάλωτη στις δυσκολίες.»

                Απίστευτο. Αυτό δεν το περίμενα! Αλλά, γρήγορα κατάλαβα πως αυτή η ιδέα θα μεταμόρφωνε κάθε πτυχή της ζωής μου. Αν έπαιρνα πάντα το 100% της ευθύνης για ό,τι βίωνα – έχοντας την απόλυτη κυριότητα όλων των επιλογών μου και όλων των τρόπων με τους οποίους αντιδρούσα σε ό,τι μου συνέβαινε – τότε είχα τον έλεγχο στα χέρια μου. Όλα εξαρτιόνταν από εμένα. Ήμουν υπεύθυνος για όλα όσα έκανα, για όλα όσα δεν έκανα ή για το πώς αντιδρούσα σε όσα έκαναν οι άλλοι σε εμένα.

Το φαινόμενο της σύνθεσης

            Darren Hardy

    Εκδόσεις ΠΡΟΝΟΜΙΟ

Ταλέντα

     Κάποιος τηλεφώνησε μια μέρα σε έναν κτηματομεσίτη και του είπε, "Έχω ειλικρινά βαρεθεί το σπίτι όπου μένω. Θα ήθελα να περάσετε από εδώ και να δώσετε το σπίτι μου για πούλημα." Ο μεσίτης τον συνάντησε και ο άντρας του έδωσε μία περιγραφή του σπιτιού των ονείρων του. Προσδιόρισε τον αριθμό των δωματίων που ήθελε, την έκταση του οικοπέδου, τον ακριβή χώρο που επιθυμούσε να έχουν τα δωμάτια, και το αρχιτεκτονικό στυλ. 

    Ο μεσίτης έγραψε όλες τις λεπτομέρειες και έφυγε. Λίγες μέρες αργότερα ο πελάτης του του τηλεφώνησε και ωρυόταν στο τηλέφωνο, "Είμαι τόσο ενθουσιασμένος! Βρήκα ακριβώς το σπίτι που έψαχνα."

    "Σας ακούω" είπε ο μεσίτης στον πελάτη του.

    "Σας διαβάζω την περιγραφή, του είπε ο άνδρας. "Την έχω μπροστά μου στην εφημερίδα." Και διάβασε την περιγραφή του σπιτιού με τον αριθμό των δωματίων που επιθυμούσε, την έκταση του οικοπέδου, τους κατάλληλους χώρους και κάθε λεπτομέρεια. "Έχει οτιδήποτε έχω ποτέ θελήσει," είπε.

    "Με συγχωρείτε κύριε," απάντησε ο μεσίτης, "Μήπως με κοροϊδεύετε;"

    "Φυσικά και όχι. Σας διαβάζω για το σπίτι των ονείρων μου. Μπορείτε να βρείτε αυτό το σπίτι;"

    Ο μεσίτης του απάντησε, "Φυσικά και μπορώ να σας το βρω. Το σπίτι αυτό πουλιέται από το δικό μας γραφείο."

    Ο αγοραστής ζήτησε από τον μεσίτη να έρθει αμέσως και αν τον οδηγήσει για να δει αυτό το ακίνητο. Όταν ο μεσίτης έφτασε, του είπε, "Ελάτε, είμαι έτοιμος. Πάμε."

    Ο μεσίτης κοίταξε τον πελάτη του και όταν βλέποντας ότι το εννοούσε, του απάντησε, "Δεν έχουμε να πάμε πουθενά. Η αγγελία που διαβάσατε ήταν αυτή που έγραψα εγώ για την πώληση του δικού σας σπιτιού. Ζείτε στο σπίτι των ονείρων σας."

    Είμαστε ίδιοι με τον έκπληκτο εκείνο άνδρα. Τόσο συχνά αμφισβητούμε τις ικανότητες και τις δυνατότητες μας, κυρίως στον τομέα της δημιουργικής φαντασίας. Εάν με κάποιο τρόπο καταφέρναμε να δούμε τους εαυτούς μας με αντικειμενικό μάτι, θα συνειδητοποιούσαμε πόσο μεγάλα ταλέντα κρύβονται μέσα μας.

                                                               "πείτε ναι στις προσωπικές σας δυνατότητες"

                                                                                            Skip Ross

                                                                                      εκδόσεις θέσις

Εμπόδια-Δυνατότητες

    Ένας αγρότης όργωνε το χωράφι του όταν το άροτρο σκάλωσε σε κάτι και δε μπορούσε να προχωρήσει. Η πρώτη του αντίδραση ήταν, φυσικά, να μπει σε λειτουργία Κριτή.Βρίζοντας άρχισε  να σκάβει γύρω απ' το άροτρο για να το απελευθερώσει. Προς μεγάλη του έκπληξη, είχε πιαστεί σ' έναν σιδερένιο κρίκο που ήταν βαθιά θαμμένος στο έδαφος.

    Αφού απελευθέρωσε το άροτρο, ο αγρότης ένοιωθε μεγάλη περιέργεια και τράβηξε τον σιδερένιο κρίκο. Από κάτω άνοιξε το καπάκι από ένα αρχαίο σεντούκι. Μπροστά του βρισκόταν ένας θησαυρός από πετράδια και χρυσάφι που γυάλιζαν στον ήλιο.

    Αυτή η ιστορία μας θυμίζει ότι συχνά με το να αντιμετωπίσουμε τα δυσκολότερα εμπόδια ανακαλύπτουμε τις μεγαλύτερες δυνάμεις και δυνατότητες μας, αλλά ενίοτε θα χρειαστεί να σκάψουμε βαθιά για να τις βρούμε. Ο Κάμπελ είχε μία φράση για αυτό : Όπου σκοντάφτεις, εκεί βρίσκεται και ο θησαυρός σου. Θα έκανες λοιπόν ερωτήσεις στον εαυτό σου όπως : Τι θα μπορούσα να ανακαλύψω; Τι θα μπορούσε να είναι πολύτιμο εδώ;

                                                                          "άλλαξε ερωτήσεις άλλαξε ζωή"

                                                                                        Marille Adams

                                                                                       εκδόσεις θέσις

Επιτυχία...

... Διατηρώντας το όραμα της επιτυχίας και διαθέτοντας το θάρρος που απαιτείται για να εκπληρώσεις αυτό το όραμα, μέσω της ανάληψης της ευθύνης των πράξεων σου και της υιοθέτησης μιας πραγματικής, πλήρους δέσμευσης, η επίτευξη της επιτυχίας είναι απλώς θέμα χρόνου.
     Όλοι μπορούμε να αποκτήσουμε τη ζωή που επιθυμούμε, την επιτυχία που ποθούμε, όμως τίποτα δεν θα συμβεί έτσι απλά. Οι επιτυχημένοι άνθρωποι δεν είναι θεατές της ζωής : είναι ενεργοί παίκτες, συμμετέχοντες, οραματιστές, ριψοκίνδυνοι, ονειροπόλοι. Ξέρουν τι θέλουν και είναι προετοιμασμένοι να κάνουν οτιδήποτε είναι απαραίτητο προκειμένου να κατακτήσουν την επιτυχία...
... Σε προκαλώ να είσαι τολμηρός και δημιουργικός, να εργαστείς σκληρά, να μείνεις πιστός στις αρχές σου, να σεβαστείς τους ανθρώπους και να οικοδομήσεις δυνατές σχέσεις. Μην ξεχνάς να έχεις ακεραιότητα, να δείχνεις συμπόνοια και να αναγνωρίζεις τους ανθρώπους που σε βοηθούν στην πορεία. Να θυμάσαι πως ακατόρθωτο είναι μόνο το αδοκίμαστο.

                                                                                 Charles M. Marcus
                                                              "Επιτυχία, μην μένεις θεατής στο παιχνίδι"