...Θυμάσαι που περπατούσαμε στην πορεία για την Ειρήνη κι ήσουνα όμορφη και ξαναμμένη με τις πολεμόχαρες κυβερνήσεις;
- Δεν είναι οι κυβερνήσεις, σου έλεγα, είναι ο πολεμόχαρος εαυτός μας το πιο πολύ. Είσαι εσύ που συνεχώς αναζητάς αντίπαλα πολεμικά στρατόπεδα να ξεσπαθώνεις, είμαι εγώ που τρώγομαι νυχθημερόν να σε κατακυριεύσω μισώντας θανάσιμα καθένα που σηκώνει τα μάτια πάνω σου.
Ο Χίτλερ, οι τύραννοι κι οι τυραννίσκοι έρχονται και παρέρχονται όμως το πλήθος που τους ζητωκραυγάζει και τους τρέφει είναι αιώνιο.
Κι εμείς σε αυτό ανήκουμε. Τι από εδώ τι από κει, κάτω από τις επιφάνειες οι υπόγειες στοές μας συγκοινωνούν τέλεια.
Χρειαζόμαστε εχθρούς για να δείχνουμε δόντια και να αυτοϊκανοποιούμαστε για λίγο. Κανείς μας δεν την επιθυμεί ειλικρινά αυτή την περιβόητη ειρήνη σου που γράφουμε στα πλακάτ. Γι' αυτό ξέχνα την, σου έλεγα. Όμως εσύ φώναζες, "Έξω οι βάσεις του θανάτου". "Κάτω τα πυρηνικά όπλα" και άλλα τέτοια και δεν με πρόσεχες. Ήσουνα εκτός όπως εκτός ήτανε η διαδήλωση όλη. Γι' αυτό δε φέρνουν αποτελέσματα οι διαδηλώσεις, γι' αυτό δεν γίνονται πειστικές. Κενά σχήματα, σου έλεγα...
... Το καλό είναι δυνατότερο απ' το κακό, μόνο που εμείς δεν είμαστε σταθερά καλοί, αληθινά καλοί που να αξιωθούμε την ισχύ του. Είμαστε ασθενείς γιατί είμαστε σε όλα ασταθείς...
Μάρω Βαμβουνάκη
"Η μοναξιά είναι από χώμα"
εκδόσεις Φιλιππότη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου