Κυριακή 4 Μαρτίου 2018

Φτάσε όπου δεν μπορείς


Στέκουμαι, ρίχνω στερνή ματιά στο φως, που αντιστέκεται κι αυτό, σαν την καρδιά του ανθρώπου, και παλεύει. Σύννεφα σκέπασαν τον ουρανό, έπεσε απάνω στα χείλια μου μια χλιαρή ψιχάλα, η γης μύρισε, γλυκιά φωνή, μαυλιστικιά, ανεβαίνει από τα χώματα:


 “Eλα… έλα… έλα…»

Με κοίταξες, κι ως με κοίταξες ένιωσα πως ο κόσμος ετούτος είναι ένα σύννεφο φορτωμένο αστροπελέκι κι άνεμο, σύννεφο κι η ψυχή του ανθρώπου φορτωμένη αστροπελέκι κι άνεμο, κι από πάνω φυσάει ο Θεός και σωτηρία δεν υπάρχει.

Σήκωσα τα μάτια, σε κοίταξα. Εκαμα να σου πω:

«Παππού, αλήθεια δεν υπάρχει σωτηρία;» μα η γλώσσα μου είχε κολλήσει στο λαρύγγι μου, έκαμα να σε ζυγώσω, μα τα γόνατά μου λύγισαν.

Άπλωσες τότε το χέρι, σαν να πνίγουμουν κι ήθελες να με σώσεις.

Αρπάχτηκα με λαχτάρα από το χέρι σου, πασαλειμμένο ήταν με πολύχρωμες μπογιές, θαρρείς ζωγράφιζε ακόμα, έκαιγε. Άγγιξα το χέρι σου, πήρα φόρα και δύναμη, μπόρεσα να μιλήσω:

-Παππού αγαπημένε, είπα, δώσ’μου μια προσταγή.

Χαμογέλασε, απίθωσε το χέρι απάνω στο κεφάλι μου, δεν ήταν χέρι, ήταν πολύχρωμη φωτιά, ως τις ρίζες του μυαλού μου περεχύθηκε η φλόγα.

-Φτάσε όπου μπορείς, παιδί μου…

Η φωνή του βαθιά, σκοτεινή, σαν να’βγαινε από το βαθύ λαρύγγι της γης.

Έφτασε ως τις ρίζες του μυαλού μου η φωνή του, μα η καρδιά μου δεν τινάχτηκε.

-Παππού, φώναξα τώρα πιο δυνατά, δώσ’μου μια πιο δύσκολη, πιο κρητικιά προσταγή.

Κι ολομεμιάς, ως να το πω, μια φλόγα σούριξε ξεσκίζοντας τον αέρα, αφανίστηκε από τα μάτια μου ο αδάμαστος πρόγονος με τις περιπλεμένες θυμαρόριζες στα μαλλιά του κι απόμεινε στην κορφή του Σινά μια φωνή όρθια, γεμάτη προσταγή, κι ο αέρας έτρεμε:

-Φτάσε όπου δεν μπορείς!

Πετάχτηκα τρομαγμένος από τον ύπνο, είχε πια ξημερώσει. Σηκώθηκα, ζύγωσα στο παράθυρο, βγήκα στο μπαλκόνι με την καρπισμένη κληματαριά. Η βροχή είχε τώρα κοπάσει, έλαμπαν οι πέτρες, γελούσαν, τα φύλλα των δέντρων ήταν φορτωμένα δάκρυα.

-Φτάσε όπου δεν μπορείς!

Ήταν η φωνή σου, κανένας άλλος στον κόσμο δεν μπορούσε έναν τέτοιο αρσενικό λόγο να ξεστομίσει, μονάχα εσύ, Παππού ανεχόρταγε! Δεν είσαι εσύ ο αρχηγός ο απροσκύνητος, ο ανέλπιδος, της στρατευόμενης γενιάς μου; Δεν είμαστε εμείς οι λαβωμένοι, οι πεινασμένοι, οι μπουμπουνοκέφαλοι, οι σιδεροκέφαλοι, που αφήσαμε πίσω μας την καλοπέραση και τη βεβαιότητα και πας εσύ μπροστά και κάνουμε γιουρούσι να σπάσουμε τα σύνορα;

To λαμπρότερο πρόσωπο της απελπισίας είναι ο Θεός, το λαμπρότερο πρόσωπο της ελπίδας είναι ο Θεός, πέρα από την ελπίδα και την απελπισία, πέρα από τα παμπάλαια σύνορα, με σπρώχνεις, Παππού. Πού με σπρώχνεις; Κοιτάζω γύρα μου, κοιτάζω μέσα μου, η αρετή τρελάθηκε, η γεωμετρία τρελάθηκε, η ύλη τρελάθηκε, πρέπει να’ρθει πάλι ο Νούς ο νομοθέτης, να βάλει καινούρια τάξη, καινούριους νόμους, πιο πλούσια αρμονία να γίνει ο κόσμος.

Αυτό θες, κατά κει με σπρώχνεις, κατά κει μ’έσπρωχνες πάντα, άκουγα μέρα νύχτα την προσταγή σου, μάχουμουν, όσο μπορούσα, να φτάσω όπου δεν μπορούσα, αυτό είχα βάλει χρέος μου, αν έφτασα ή δεν έφτασα, εσύ θα μου πεις. Όρθιος στέκουμαι μπροστά σου και περιμένω.

Στρατηγέ μου, τελεύει η μάχη, κάνω την αναφορά μου, να που πολέμησα, να πως πολέμησα, λαβώθηκα, δείλιασα, μα δε λιποτάχτησα, τα δόντια μου καταχτυπούσαν από το φόβο, μα τύλιγα σφιχτά το κούτελό μου μ’ένα κόκκινο μαντίλι, να μην ξεκρίνουνται τα αίματα, κι έκανα γιουρούσι.

                            Νίκος Καζαντζάκης
                          "Αναφορά στον Γκρέκο"

Δευτέρα 3 Απριλίου 2017

Σε καιρό κρίσης

    Εποχές σαν κι αυτές που ζούμε μας καλούν να είμαστε σε τέτοια πνευματική κατάσταση ώστε να λειτουργούμε σαν φωτεινοί φάροι για κείνους που έχουν χάσει κάθε ελπίδα. Οι προκλήσεις που όλοι αντιμετωπίζουμε δεν μας θέλουν λιπόψυχους. Το πνευματικά υγιές μπορεί να θριαμβεύσει σε κάθε αντιξοότητα, κι εμείς οφείλουμε να ενθαρρύνουμε τη νέα γενιά να προετοιμάζεται για ό,τι θα μπορούσε να προκύψει. Όσοι έχουν ισχυρή πίστη ας μοιράζονται το κουράγιο που αντλούν απ' αυτή με όσους νιώθουν ότι βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού.
    Αυτό που μας λείπει είναι, νομίζω, μια αίσθηση κοινότητας, αίσθηση ανθρώπων που ενώνονται για να βρουν λύσεις, που δεν είναι σε εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ τους. Σε εποχές σαν τις δικές μας, ας στραφούμε και πάλι στα στοιχεία που χτίζουν την ενότητα. Αντί να παραδινόμαστε σε διασκεδάσεις ή "ηλεκτρονικές" φιλίες (που δεν είναι πάντα κακές), μπορούμε να ασχοληθούμε με δραστηριότητες που θα βοηθήσουν τους αδελφούς μας,

                                                                                                     Μικρά εωθινά
                                                                                     Γέροντας Τρύφωνας του Βάσον
                                                                                                   εκδόσεις εν πλω

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2017

Τζορτζ Ντάντσικ

    Όταν ο Τζορτζ Ντάντσικ έκανε μεταπτυχιακές σπουδές μαθηματικών στο πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ, κάποια μέρα έφτασε αργοπορημένος σε ένα μάθημα στατιστικής μεταπτυχιακού επιπέδου και βρήκε γραμμένα στον πίνακα δύο προβλήματα που υπέθεσε ότι τα είχε δώσει ο καθηγητής ως εργασία για το επόμενο μάθημα. Τα σημείωσε. Χωρίς να γνωρίζει ότι ο καθηγητής τα είχε γράψει στον πίνακα ως παραδείγματα διάσημων "άλυτων" προβλημάτων της στατιστικής, άρχισε την προσπάθεια να τα λύσει.
    Ο Ντάντσικ αργότερα θα διηγούνταν ότα τα προβλήματα "ήταν λίγο δυσκολότερα από το κανονικό", αλλά μερικές ημέρες αφότου αντέγραψε, παρέδωσε τις ολοκληρωμένες λύσεις, νομίζοντας ακόμη ότι ήταν μέρος μιας εργασίας που χρωστούσε.
    "Αν γνώριζα ότι αυτά τα προβλήματα δεν ήταν ασκήσειςγια το σπίτι", είπε ο Ντάντσικ, "αλλά δύο διάσημα άλυτα προβλήματα της στατιστικής, το πιθανότερο είναι να μηνείχα σκεφτεί θετικά, θα είχα αποθαρρυνθεί και δεν θα τα είχα λύσει ποτέ".
    Η ιστορία του Ντάντσικ αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς, όταν επιδιώκετε τους στόχους σας δίχως την παρουσία περιοριστικών αντιλήψεων σχετικά με το τι είστε σε θέση να πετύχετε, μπορείτε να δημιουργήσετε απρόσμενα και εκπληκτικά αποτελέσματα.

                                                                                                                    Jack Canfield
                                                                                                         "Η Επιτυχία Βήμα Βήμα"
                                                                                                               εκδόσεις διόπτρα

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2016

Η Σοφία του Ηγέτη 1

"Ένα βασικό μάθημα ηγεσίας", απάντησε ήρεμα. "Οι περισσότεροι ηγέτες  μοιάζουν με αυτό το φλιτζάνι".

"Με ποια έννοια;"

"Όπως αυτό το φλιτζάνι, είναι γεμάτοι μέχρι πάνω. Έχουν γεμίσει τόσο  πολύ το μυαλό τους με τις απόψεις, τις ιδέες, τις προκαταλήψεις  τους, που τίποτα καινούριο δεν μπορεί να μπει μέσα. Και στον  ραγδαία μεταβαλλόμενο κόσμο μα, όπου οι ηγέτες πρέπει να μαθαίνουν  διαρκώς νέες έννοιες και να εξοπλίζονται με νέες δεξιότητες, αυτό  είναι ένα θανάσιμο μειονέκτημα".

"Και ποια είναι ή λύση λοιπόν;"

"Είναι απλό. Πρέπει να αδειάσουν τα φλιτζάνια τους. Πρέπει να είναι  συνεχώς δεκτικοί σε καινούρια γνώση. Πρέπει να βλέπουν πάντα τον  εαυτό τους ως δια βίου μαθητή, όσους τίτλους κι αν αναφέρουν οι  επαγγελματικές κάρτες τους. Πρέπει να υιοθετήσουν αυτό που οι σοφοί  της Ανατολής αναφέρουν ως ο Νους του Αρχάριου, μία εξαιρετικά  σημαντική στάση για οποιονδήποτε ηγέτη προορίζεται να πετύχει.  Πρέπει να γίνουν ταπεινοί. Γι' αυτό λέω ότι ή ταπεινότητα είναι  θεμελιώδης για τον καλό ηγέτη."
                                Η Σοφία του Ηγέτη
                                  Robin Sharma
                                 Εκδόσεις διόπτρα

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015

Εξάρτηση-Ανεξαρτησία-Αλληλεξάρτηση


… Η εξάρτηση είναι το παράδειγμα του εσύ: εσύ να με φροντίζεις, εσύ να με βγάλεις από τη δύσκολη θέση, εσύ δε με προστάτευσες, εσύ είσαι υπεύθυνος για το αποτέλεσμα.
                Η ανεξαρτησία είναι το παράδειγμα του εγώ : εγώ μπορώ να το κάνω, εγώ είμαι υπεύθυνος, εγώ στηρίζομαι στις δυνάμεις μου, εγώ μπορώ να διαλέξω.
                Η αλληλεξάρτηση είναι το παράδειγμα του εμείς: εμείς μπορούμε να τα καταφέρουμε, εμείς μπορούμε να συνεργαστούμε, εμείς μπορούμε να συνδυάσουμε τα ταλέντα και τις ικανότητες μας και να δημιουργήσουμε μαζί με κάτι μεγάλο.
                …Η αντίδραση αυτή που οδηγεί τους ανθρώπους να «σπάνε τα δεσμά τους», να «απελευθερώνονται», να «αυτό-επιβεβαιώνονται», και να «κάνουν το δικό τους», αποκαλύπτει συχνά περισσότερο θεμελιώδεις εξαρτήσεις, από τις οποίες είναι αδύνατον να απαλλαγεί κανείς διότι δεν είναι εξωτερικές αλλά εσωτερικές – εξαρτήσεις όπως το να επιτρέπεις στις αδυναμίες άλλων ανθρώπων να καταστρέφουν τη συναισθηματική ζωή σου ή να αισθάνεσαι ότι είσαι θύμα ανθρώπων και γεγονότων έξω από τον έλεγχο σου.
                Φυσικά, ίσως χρειάζεται να αλλάξουμε τις συνθήκες της ζωής μας. Αλλά το πρόβλημα της εξάρτησης είναι ζήτημα προσωπικής ωριμότητας που μικρή σχέση έχει με τις συνθήκες. Ακόμη και με καλύτερες συνθήκες, η ανωριμότητα και η εξάρτηση συχνά παραμένουν.
                … Οι ανεξάρτητοι άνθρωποι, που δεν έχουν την ωριμότητα ώστε να σκέφτονται και να δρουν σε αλληλεξάρτηση, μπορεί να είναι καλοί παραγωγοί μεμονωμένα αλλά δεν θα γίνουν καλοί ηγέτες ή ομαδικοί παίκτες.
                … Σαν αλληλεξαρτημένο άτομο έχω την ευκαιρία να μοιραστώ τον εαυτό μου βαθιά και γόνιμα με άλλους και έχω πρόσβαση στους τεράστιους πόρους και το δυναμικό άλλων ανθρώπινων όντων.

                Η αλληλεξάρτηση είναι μια επιλογή που προσφέρεται μόνο σε ανεξάρτητους ανθρώπους. Οι εξαρτημένοι άνθρωποι δεν μπορούν να διαλέξουν την αλληλεξάρτηση. Δεν έχουν το χαρακτήρα που χρειάζεται, δεν «κατέχουν» ικανό κομμάτι του εαυτού τους…


                                                              Stephen R. Covey
                      "Οι 7 συνήθειες των εξαιρετικά αποτελεσματικών ανθρώπων"
                                                        εκδόσεις Κλειδάριθμος

Πέμπτη 4 Ιουνίου 2015

Αργοπεθαίνει όποιος...

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,

επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,
όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει
όποιος έχει την τηλεόραση για μέντορά του

Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου
και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης
αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια,
που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο,
που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν “αναποδογυρίζει το τραπέζι” όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω απο ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλιστρήσει απ’ τις πάνσοφες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του

Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη
ή για τη βροχή την ασταμάτητη

Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει
ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντα πως για να ‘σαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.
Μονάχα με μιά φλογερή υπομονή
θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.

                                                                   Martha Medeiros

Σάββατο 16 Μαΐου 2015

Αυτοπεποίθηση

   Εκείνοι που συνηθίζουν να κάνουν την αυτοπεποίθηση τους μεγαλύτερη από την άνεση τους θα σας πουν πως, έπειτα από λίγο, αρχίζετε να ανησυχείτε πολύ λιγότερο μήπως κάνετε λάθη. Στην πραγματικότητα, αρχίζετε να συνειδητοποιείτε ότι τα μεγαλύτερα άλματα στην εξέλιξη των ανθρώπων προέρχονται συχνά από σφάλματα, διότι αυτού του είδους οι καταστάσεις είναι που σας εμπνέουν τις καλύτερες ιδέες βελτίωσης. Άσχετα από το πως θα εξελίσσονται κατά περίπτωση τα πράγματα, εσείς πάντοτε θα αναπτύσσεστε περισσότερο και να έχετε ανταμοιβές όταν αφήνετε πίσω σας την άνεση σας και κάνετε πράγματα που σας αναγκάζουν να αποκτάτε νέες δυνατότητες κι αυτοπεποίθηση. Το μόνο που χρειάζεται είναι να νιώθετε άνετα μη γνωρίζοντας εκ των προτέρων το ποιες θα είναι αυτές οι ανταμοιβές. Όσον αφορά επομένως τη διαρκή προσωπική ανάπτυξη, το να κάνετε πάντα την αυτοπεποίθηση σας να είναι μεγαλύτερη απ' την άνεση σας είναι μια πρόταση απ' την οποία δεν θα βγείτε χαμένοι.

                                                              Dan Sullivan - Cathrerine Nomura      
                                              "10 Θεμελιώδεις κανόνες για προσωπική ανάπτυξη"
                                                                          εκδόσεις θέσις