Σε εκείνο το
σεμινάριο που παρακολούθησα όταν ήμουν δεκαοχτώ, ο ομιλητής ρώτησε, «Ποιο είναι
το ποσοστό αμοιβαίας ευθύνης που έχετε για να κάνετε μια σχέση να πετύχει;».
Ήμουν έφηβος, και τόσο σοφός στους δρόμους της πραγματικής αγάπης. Φυσικά, είχα
όλες τις απαντήσεις.
«Πενήντα / πενήντα!» ξεφούρνισα.
Ήταν τόσο προφανής η απάντηση : και τα δύο άτομα θα πρέπει να είναι πρόθυμα να
μοιράζονται την ευθύνη ισότιμα αλλιώς ένας από τους δύο θα είναι ριγμένος.
«Πενήντα
ένα/σαρανταεννιά», φώναξε κάποιος άλλος.
Ο
εκπαιδευτής στράφηκε στο τρίποδο και έγραψε 100/0 πάνω στο χαρτί με μεγάλα
μαύρα γράμματα, «Θα πρέπει να είστε πρόθυμοι να δίνετε το 100 τοις εκατό χωρίς
να έχετε καμία προσδοκία ότι θα λάβετε κάτι ως ανταπόδοση», είπε κείνος. «Μόνο
όταν είστε πρόθυμοι να αναλάβετε το 100% της ευθύνης για την επιτυχία της σχέση,
θα πετύχει αυτή. Διαφορετικά, μια σχέση που αφήνεται στην τύχη, πάντα θα είναι
ευάλωτη στις δυσκολίες.»
Απίστευτο.
Αυτό δεν το περίμενα! Αλλά, γρήγορα κατάλαβα πως αυτή η ιδέα θα μεταμόρφωνε
κάθε πτυχή της ζωής μου. Αν έπαιρνα πάντα το 100% της ευθύνης για ό,τι βίωνα –
έχοντας την απόλυτη κυριότητα όλων των επιλογών μου και όλων των τρόπων με τους
οποίους αντιδρούσα σε ό,τι μου συνέβαινε – τότε είχα τον έλεγχο στα χέρια μου.
Όλα εξαρτιόνταν από εμένα. Ήμουν υπεύθυνος για όλα όσα έκανα, για όλα όσα δεν έκανα
ή για το πώς αντιδρούσα σε όσα έκαναν οι άλλοι σε εμένα.
Το φαινόμενο της
σύνθεσης
Darren Hardy
Εκδόσεις
ΠΡΟΝΟΜΙΟ
